در مقابل کسانی که دائما روی بی‌اخلاقی‌های‌مان دست می‌گذارند باید قسمت پر لیوان را هم دید. همان‌طور که یک‌سری از مسایل سوژه‌ی دائمی جوک‌اند، یک‌سری مسایل هم هستند که درباره‌شان جوک ساخته نمی‌شود یا کم ساخته می‌شود. سرطان محمد رضا شجریان که علنی‌تر شد، استقبال چندانی از جوک‌هایی که با موهای تاس‌اش ساخته شد، نشد. خیلی هم دست‌به‌دست نشدند. درباره‌ی سرطان فرج الله سلحشور هم جوکی ساخته نشد. در حالی که شخصا انتظار داشتم رقبای فکری این دو نفر در جوک‌سازی کم‌کاری نکنند.
درباره‌ی اقوامی مثل ترک‌ها و لرها جوک زیاد ساخته می‌شود ولی من شخصا
ندیده‌ام که درباره‌ی اقلیت‌های دینی یا زندانی‌ها جوک ساخته شود. یا جوک‌هایی که
درباره مادرها هستند، همیشه و همیشه در حد شوخی مانده‌اند. خوش‌بختانه بعضی سیاستمدارها هم نه‌تنها از جوک‌هایی که درباره‌شان ساخته می‌شود گلایه نکردند که روی خوش نشان دادند.
پانوشت نامربوط:
فیلم ِ White House Down رو دوست داشتم. اگر اهل هیجان و داستان‌های حدس‌نزدنی هستین بسم‌الله! (محصول 2013)
شاد باشین :)