آتش‌بس دو فیلمی کمدی و در عین حال
صراحتا آموزشی است. سوژه‌اش هم رفتارهایی است که بهتر است عشاق با هم داشته باشند. فرهنگ هلاکویی مشاور روان‌شناسی فیلم است. از
جنس فیلم‌هایی نیست که برای فهمیدن پیامش نیاز چندانی به رمزگشایی و خواندن تحلیل‌ها
و نقد فیلم‌ها باشد. برعکس چیزی که در سینمای کسی مثل کیارستمی می‌بینیم؛ مثلا طعم گیلاس. اما و هزار اما که رمزگشایی کار خواص است. عوام هم از این عالم سهمی دارند. حس خوب بعد از یک فیلم سرگرم‌کننده هم ارزش خودش را دارد.
من که نظر منفی درباره فیلم نداشتم. در کل بامزه بود. نمی‌شود درباره‌ی محتویایش ایراد چندانی گرفت؛ البته از دید روان‌شناسی و نه الزاما دینی و فقهی. مگر اینکه کسی درباره‌ی شیوه‌ی بیان فیلم اما و اگر داشته باشد. و مگر می‌شود در سینما، شیوه‌ی بیان را دست‌کم گرفت؟
