این روزها، وقت ِغذا از معدود اوقاتی است که می‌شود دور ِهم بود. و اغلب تلوزیون است همین فرصت چند دقیقه‌ای را هم از ما می‌گیرد. تلویزیون جای صحبت کردن اعضای خانواده‌ها را گرفته. اگر تلویزیون نبود احتمالا خیلی بیشتر هم‌صحبت می‌شدیم. برای من که اوقات ناهار و شامی که بدون تلویزیون باشد حس خیلی مثبت‌تری دارد.
این روزا خانه‌تکانی یا در جریان است یا می‌خواهد شروع شود. اگر نفوذ کلامی در خانه‌تان دارید، سعی کنید فاصله‌ی محل غذاخوردن خانواده‌تان با تلویزیون را حداکثر کنید. بهتر است تلویزیون جایی باشد که موقع غذا خوردن جلوی چشم نباشد. نه‌تنها ضرر نمی‌کنید که لذت بیشتری هم می‌برید.
به نظرم کسانی – و از جمله خانواده‌هایی – که صحبت‌های‌شان به چند جمله‌ی پشت ِسر هم و پیوسته نمی‌رسد، چیزی بین‌شان ایراد دارد. در این مورد، سکوت نشانه‌ی خوبی نیست.
کانال فروردین
