جودی ابوت یکی از جذاب‌ترین شخصیت‌های کارتونی دوران کودکی‌ام بود. حتا الان هم با فکر کردن به او حس خوبی پیدا می‌کنم. بعد از برگشتن از مدرسه به خانه اگر یادم می‌ماند تلویزیون را روشن میکردم به امید این که بشنوم: «بابا لنگ دراز» اثر جین وبستر! و ماجرا شروع شود.
نمی‌دانم شما در آن کارتون چه می‌دیدید ولی من جودی را می‌دیدم که شاد و سرخوش است. خیال‌پردازی می‌کند. باهوش است. خاطره و نامه می‌نویسد. لبخند می‌زند و با دوستان‌اش مهربان است؛ در عین حال که دختری یتیم است و مشکلات و تنهایی‌های خودش را دارد و گاهی غمگین می‌شود. هرکدام از این ویژگی‌ها برای یک کودک واقعا می‌تواند جالب و الگودهنده باشد؛ که خوشبختانه بود.
از چهره‌ی شخصیت‌های آن ورژن کارتون واقعا به ژاپنی بودنش نمی‌شد پی‌برد. از سال 1955 تا حالا دست‌کم پنج سریال تلویزیونی ِکارتونی و غیرکارتونی از «بابا لنگ دراز ِمن» ساخته شده. نشانه‌ی این است که شخصیت پرهواداری بوده.چه‌قدر خاطرات فانتزی خوب‌اند!
لوسیفر زوبع
