احمد زیدآبادی دست‌کم یک ویژگی رشک‌برانگیز دارد: او گزیده‌نویس است. او بدون حاشیه‌روی می‌تواند یک ایده‌ی کامل و دقیق را در یک پاراگراف بنویسد. یک موضوع را در یک بند تحلیل کند و نظرش را شفاف بیان کند. هر کسی که تجربه‌ای هرچند اندک در نوشتن داشته باشد، به‌خوبی به ارزش چنین مهارتی پی می‌برد. این توانایی از پختگی ذهن و قلم او حکایت می‌کند. گویا در سال‌ها دور، در روزنامه اطلاعات با همین سبک درباره‌ی مسائل بین‌المللی تحلیل می‌نوشته است. چنین نوشتنی، کار ارزشمند و دشواری است. انتقال روشن یک مفهوم، بی‌آنکه وقت خواننده در توجیهات اضافه یا توضیح‌های خسته‌کننده تلف شود. مهارتی کمیاب که باید آن را آموخت و سال‌ها تمرین کرد.